Donderdag 24 mei. Wauw, ondertussen ben ik reeds een hele week aan het werk als WWOOF’er op de Arrow Valley Ranch in Edgewood, dat op de grens ligt tussen de Okanagan Valley en de West Kootenays. Geleidelijk aan begin ik mijn draai te vinden, deels doordat ik nu reeds twee dagen met de paarden heb kunnen werken en nu ja, dat is wat een lach op mijn gezicht tovert en mijn creativiteit doet stromen.
Aankomst
Maar laten we even teruggaan naar het begin. Op 16 mei werd ik – met een beetje vertraging – opgehaald door Kyra, de paardentrainer van de ranch. Anne – the big boss – was inkopen aan het doen in Costco – lees 2 karretjes vol en een rekening van 700 dollar – met mijn medewwoofers Max en Caroline uit Frankrijk. Na door middel van wat puzzelwerk de hele laadbak van de pick-up truck te hebben volgeladen met de boodschappen en onszelf op de achterbank gewurmd te hebben, zetten we koers naar Edgewood, nog 2 uur verder. Max en Caroline hadden reeds de hele dag in die auto doorgebracht en waren dus doodop. Reden van de uitputtingsslag: de zoektocht naar een auto voor Kyra. De auto – Jimmy – werd uiteindelijk gevonden. Ondertussen is ze aan het shoppen voor een trailer :-).
De avond was reeds gevallen toen we eindelijk aankwamen op de ranch: een authentiek houten huis in een enorme vallei die omringd wordt door bergen. In de verte – nu ja eigenlijk niet zo ver – zie je nog besneeuwde toppen. De oprit is voorzien van een boog waar je onderdoor rijdt – net zoals in Heartland ;-). Het huis zelf is versierd met allerlei western decospulletjes, zoals paardenbeeldjes met verschillende prints en kleuren, zelfgemaakte plaids, kaarsen en kandelaars met sporen, prikkeldraad of een laarzentrekker als inlage, schilderijen van cowboys en indianen…
Over de ranch
Op de ranch worden Quarter horses, Andalusiers en Azteca’s (een kruising tussen Quarters en Andalusiërs) gefokt. De paarden mogen hun dagen slijten op één van de ontelbare graspaddocks of weides. Er zijn groepjes met jaarlingen en twenters, groepjes drachtige merries en merries met veulens en een groep paarden waarmee gewerkt wordt. De hengsten mogen de merries natuurlijk dekken en als ze niet dekken hebben ze hun eigen paddock of weide. Slapengaan doe ik onder het kalmerende geluid van tevreden briesende en rollende paarden.
De ranch wordt bewaakt door een schat van een Rottweiler, 3 Blue Heelers (Australische werkhonden) en 2 Pomeranians (een soort van fluffy Chihuahua’s). Tijdens het werk rijden de honden gezellig mee op de “gator”. Een van de kleine hondjes is ervan overtuigd dat hij zo groot is als de Rottweiler en denkt dat hij overal mee moet komen “helpen”. Hij luistert naar de toepasselijke naam Rocky. Nou ja, luisteren naar de naam Rocky doet hij eigenlijk niet; hij luistert alleen naar de naam “treat”.
Donderdag en vrijdag bestond mijn programma voornamelijk uit onkruid wieden en bloemen planten. Ik herinner me nu hoe ik mama en papa daar vroeger mee hielp. It’s all coming back to me now. Best leuk om je hoofd even te kunnen leegmaken en met je handen door de aarde te woelen.
Branding time!
Vrijdag druppelden dan de eerste familieleden binnen, die toestroomden om een handje toe te steken tijdens de branding. Tegen de tijd dat de avond viel, brandde er een warm kampvuur waarop steak geroosterd werd, die samen met o.a. warme maïskolven een heerlijk avondmaal vormde. Heerlijk relaxen bij het vuur, onder een deken van fonkelende sterren en met op de achtergrond een rustig countrymuziekje. Tijdens het weekend zelf kwamen er nog veel meer mensen opdagen, net zoveel totdat het hele terrein eruitzag als een gigantisch caravanpark.
De branding zelf zat er eigenlijk snel op. De kudde werd opgehaald uit de weide, de cows werden “gesort” om de mama’s te scheiden van de kalfjes, kalfjes werden gebrandmerkt en klaar. ’s zondags heb ik mijn lassowerpkunsten nog eens kunnen oefenen op een nepkoe, dus dat was ook leuk.
Babypaarden
Deze week zijn de jaarlingen en twenters binnengekomen en werden mijn dagen gevuld met de “babies” te leren netjes aan het halster mee te lopen, voetjes te geven en overal aangeraakt te worden. Heel leuk! Vooral als je een probleem tegenkomt en dan even out of the box moet denken of moet graven in je kennis om het probleem op te lossen. Toen ik op dag 2 opnieuw met mijn paardjes werkte kon ik duidelijk zien dat het werk dat ik de dag ervoor had gedaan goed was geweest, dus dat geeft veel voldoening en zelfvertrouwen. Het paardje dat eergisteren steeds steigerde tijdens het leiden aan het halster (omwille van de druk achter de oren) liep vandaag braaf met me mee en het paard dat we niet konden vangen stond vandaag als eerste aan het hek voor wat knuffels.
Ook zijn we gaan wandelen met 2 jonkies. Prachtig uitzicht op de terugweg: wij tweeën als enige al afdalend op de gravelweg met recht voor ons nog besneeuwde bergtoppen: super mooi!
Centido
Ondertussen heb ik ook een aantal dingen geleerd van Kyra wat betreft drukpunten en paardengedrag. En ik heb reeds een aantal keer kunnen werken met mijn project Centido, een Azteca die ik toegewezen heb gekregen. Centido is goed ruitermak, maar begon wat kuren te vertonen. Doel: hem laten inzien dat hij ook braaf zijn best moet doen bij andere mensen.
Centido is een heel intelligent paard (en even goed in uitbreken als Tweety). Gisteren vonden we hem in de sloot tussen de twee weides, waar het gras natuurlijk veel groener was dan in de weide. Zoals vele paarden is hij niet echt ideaal gebouwd, een beetje grof en lomp. Hij heeft wel een mooie hals opstaan, maar zijn rug is wat lang en zijn benen wat kort een grof. Centido is de eerste die naar je toe komt in de weide en heel erg knuffelig, zonder opdringerig te zijn. Onder het zadel is hij redelijk uitgebalanceerd, maar vergeleken met Tweety is hij heel flegmatiek, dus ik moet even uitzoeken hoe ik hem kan motiveren.
Paardenvrouwen
Max en Caroline zijn inmiddels vertrokken, dus nu zijn we opnieuw met z’n vijven. Ik heb het gevoel dat ik meer en meer opgenomen word in de familie, dus dat is goed. Ook hier worden de avonden gevuld met interessante gesprekken en discussies over paarden. Uiteindelijk zijn paardenvrouwen over de hele wereld allemaal hetzelfde: er worden steeds meer paarden verzameld, maar er eentje wegdoen is toch wel heel moeilijk.
