In mijn vorige post kon je reeds lezen over mijn eerste week op de Arrow Vally Farm. Vanmorgen heb ik met heel veel pijn in het hart afscheid genomen van Anne, Blair en Kyra.
Het hart van de ranch
Anne, die aan 10 dingen tegelijkertijd begint en dan vergeet wat ze aan het doen was, die ook ongeveer tien keer per dag haar trui uittrekt en weer aandoet wegens opvliegers en die zich als het haar allemaal even teveel wordt, afreageert op onschuldige huishoudtoestellen (stupid piece of shit).
Blair die ’s ochtens om een uur of 5 vertrekt naar het werk in de houtkapindustrie en die als hij dan ’s avonds weer thuiskomt – “Howdy” – nog tot in de late uurtjes verder klust aan de nieuwe cabin. De cabin is trouwens ondertussen bijna af. Tijd voor een nieuw project: een nieuwe piste! Mannen worden overal ter wereld aan het werk gezet door paardenvrouwen.
En tenslotte Kyra, die reeds haar hele volwassen leven aan de weg timmert om een carrière in de paarden uit de grond te stampen. Eventers in Nieuw-Zeeland, endurancepaarden in Californië en nu Quarters en Andalusiërs in Edgewood. Oprechte bewondering heb ik voor de passie waarmee ze die paarden traint – soms op haar eigen chaotische en besluiteloze manier -, tussendoor nog tijd vindt om me met een grote glimlach mee te nemen op een spannende buitenrit of om me iets uit te leggen en zich dan ’s avonds in haar vrije tijd nog bijschoolt met alle stukjes informatie die ze maar kan vinden op het internet.
Terugblik
Ik ben zo blij dat ik de keuze heb gemaakt om een maand te blijven in plaats van te kiezen voor een blitzbezoek. Vrienden voor het leven heb ik gemaakt, waarbij ik altijd terecht zal kunnen en die ik ongetwijfeld nog terug zal zien dit jaar. Ik heb geleerd dat ik bang ben om uit mijn comfortzone te treden – uit angst ergens niet goed in te zijn, heb gemerkt dat de werkstress er nog steeds niet helemaal uit is. “Stoor me niet, dit onkruid moet gewied zijn tegen 12 uur”. En ik heb ook geleerd dat ik een zee aan geduld heb als het aankomt op werken met paarden – dank u Tweety en Ingrid – en dat ik de kennis heb om met een paard aan de slag te gaan en zelf te kunnen opmerken waar de problemen zitten en dit oplossingsgericht te kunnen aanpakken.
Tuinieren
Maar wat heb ik nu allemaal gedaan op deze ranch in de wondermooie Innoaklin valley? Met blue heeler Tanner en rottweiler Shank aan mijn zij en ondersteund met veel kusjes van Pomeranians Rocky en Shawnie heb ik mijn dagen doorgebracht met het wieden van onkruid in de bloembedden en de groententuin – “euh Anne, which ones are the weeds exactly?”. Ondertussen kan ik het onkruid echter perfect onderscheiden van de planten en groenten – kus van de juf en bank vooruit – en schep ik er oprecht plezier in om te kijken hoe alle groenten groeien en om de kleurenpracht van de bloemen te aanschouwen.
Verder heb ik een honderdtal bomenstekjes geplant, heb ik de voorkant van het huis gezandstraald, stront geschept in de paddocks van de toekomstige mama’s – één van hen was uitgerekend voor de 18de, wedden dat ze vandaag, nu ik net weg ben, haar baby krijgt? Tevens vergezelde ik Anne tijdens het boodschappen doen in Vernon waarna we een hele dag en een stampvolle laadbak van de pick-up truck verder waren en 1000 dollar armer.
Werken met de paarden
Het leukste deel was natuurlijk het werken met de paarden. De eerste week heb ik samen met Kyra de jaarlingen binnengebracht om hen opnieuw te laten wennen aan poetsen en voetjes geven. Na een week stond het paardje (Johnny Be Good ;-)) dat zich de eerste dag met heel veel moeite liet vangen als eerste aan het hek voor knuffels. Vervolgens liet hij zich zonder problemen het halster aandoen en gaf hij braaf alle voetjes. Focuspunten: mensen zijn leuk, zorg ervoor dat je de aandacht van de jaarling hebt vooraleer je begint en wees correct.
Daarnaast heb ik Kyra vergezeld op enkele ritten met de jonkies, onder andere de rit met Sangria en Punkrocker, tijdens dewelke we een verdwaalde koe tegen kwamen die recht op ons afkwam. “What should we do know?”, vroeg ik Kyra, niet wetende dat ik ondertussen reeds aan het praten was tegen lucht, aangezien Kyra uit voorzorg al maar afgestegen was – “Emergency dismount – every man for himself!” -, waardoor Punkrocker schrok en het samen met Sangria maar even op een lopen zette. Gelukkig kon Sangria omwille van haar extra vetjes niet zo hard en was ze dus snel gestopt.
Een ontsnapping
Tijdens een ritje met Spermie – hoe komen ze op al die namen ;-)? -, bewees deze zijn stabiliteit en onverstoorbaarheid wanneer we op z’n Kyra’s de heuvel op en af moesten om voorbij de bareel die de weg versperde te geraken. Gezeten op Sheena, een 3-jarige Quarter merrie, dreef ik de koeien terug naar de juiste weide, geflankeerd door Kyra op Sangria, Tina op Blue en Anne op de gaiter in een poging foto’s te nemen waarbij Kyra en ik niet onthoofd werden.
Eén dag was het lot ons niet zo goed gezind: eerst ontsnapten de twee jaarlingen uit hun nieuwe wei: hmm, even op verkenning: misschien moeten we even tegen deze balk duwen. Gevolg: de stomme balk valt gewoon naar beneden en de jaarlingen staan terug buiten de wei. Een paar minuten later begint de hele kudde in de andere wei als een bende idioten te rennen en gaan 4 paarden aangevoerd door een ontzettend hengstige merrie door het hek en recht naar de wei van de hengst – pak me dan! – die daarop natuurlijk het prikkeldraadhek breekt. Gevolg: Nio die Reign probeert te dekken en Kyra en ik die de merries met de hulp van een met een emmer zwaaiende Johnjo, our hero, weer uit de wei proberen te krijgen.
Fotograaf van dienst
Verder kreeg ik nadat we het hoofdloze resultaat van Anne’s fotokunsten gezien hadden de titel van fotograaf toebedeeld en kon ik helpen met verkoopsplaatjes schieten van de netjes gewassen paardjes.
Zwemmen
Ook zwemmen met de paarden stond op het programma tijdens een ritje met enkele vriendinnen van Kyra, ingeleid door Kyra’s gevleugelde woorden “You guys just wait here, I’ll go check how deep it is”. Plons. Hahaha. We hebben het er toch maar op gewaagd en het was awesome. Sentido is zo een leuk paard: “mag ik, mag ik?”. Paard voor de rivier zetten, beetje been eraan en zwemmen maar! SU-PER-COOL. Tijdens een wandelingetje naar de grote wei waar alle paarden staan die niet gewerkt worden – een wei die 5 keer groter is dan alle grond op stal samen – zag ik de hele kudde de rivier oversteken: prachtig zicht!
Tijdens een lange weekendrit besloten we het pad door de bossen te nemen. Een prachtig pad, met als enig nadeel dat het een beetje overwoekerd was, waardoor we regelmatig moesten afstappen om onze paarden over omgevallen boomstammen en kabbelende beekjes te leiden – “Help wat is dat?” – gevolgd door een konijnensprong. Onze inspanningen werden echter beloond toen we het bos uitkwamen: een prachtig zicht op besneewde bergtoppen, wilde bloemen naast de weg en prachtige gravelbaantjes door een groene vallei.
Een gemeenschappelijke passie
Dit weekend namen we de paarden met de trailer – I love you Sentido. Les 2: trailerladen: zet paard voor de trailer, paard stapt erin, paard vastzetten, klaar – een gravelpad de berg op en hadden we nog één van onze erg leuke gesprekken over het trainen van paarden – en dan vooral hun eigenaars, over de hinderlijke fysieke obstakels die je tegenkomt als je paardrijdt – “Why won’t my right leg do what I want it to do?” en over opgroeien in verschillende landen maar met dezelfde paardenpassie.
Tussendoor werkte ik met Sentido om wat meer spieren op te bouwen door hem van de schouder te halen en hem met een lange teugel voorwaarts neerwaarts te doen ontspannen. Ook werd ik verliefd op Vaivesa, een prachtige, grote, barokke, Andalusische merrie, met heel veel beweging en schwung, die enorm graag laat zien hoe mooi ze wel niet is. If only I could win the lottery…
Rust en geluk
Deze mooie ranch, doorkruist door de rivier en omgeven met weiden en paddocks waar ook eagles en hummingbirds nestelen, is “good for the soul”. De dagen worden afgesloten met de super lekkere maaltijden van Anne, met leuke gesprekken en discussies over paarden – het is overal hetzelfde 🙂 – en interessante mensen. Het huis staat altijd open voor iedereen en er zijn dan ook vaker wel dan niet gasten, of er nu een branding is of het gewoon vrienden zijn die binnenspringen om een handje toe te steken.
Slapen doe ik in mijn trailer, onder het rustgevende geluid van paarden die tevreden briesen, kauwen en rollen. Dit gevoel wordt ook perfect overgebracht in de mini-documentaire die JohnJo, de vriend van Kyra, op de ranch draaide. Zijn prachtige timelapses laten de ranch zien tijdens verschillende momenten van de dag: een zadel dat over de omheining van de piste hangt onder een fonkelende sterrenhemel; een oude, reeds overhellende schuur met kaarslicht verlicht; de lucht met een voorbijrazend wolkendek boven de heuvels; de kudde paarden die als één geheel door de weide rent… Klik hier om het filmpje te bekijken. Welterusten, ik geniet nog na van een fantastische ervaring…
