Vorige keer had ik het reeds over de setting bij Chungo Creek Outfitters waar ik 2 maanden mocht wonen. Maar wat voor werk deed ik daar nu allemaal?
Trail rides
Het begin van de zomer bestond vooral uit het begeleiden van trail rides in het gebied rondom het huis, bijvoorbeeld een 2 uur durende rit naar Nelson Flats. De rit voert langs de very edge van de klif met uitzicht op de Blackstone rivier en “The Gap” en leidt naar een ongerepte vlakte waar je vaak whitetail deer kan spotten.
Ondertussen kan ik de weg naar Nelson Flats bijna dromen. De paarden kennen de weg zo goed dat ze amper aanwijzigingen nodig hebben. Tijdens mijn laatste rit naar de backcountry slaagde ik erin een pack horse te leiden, mijn eigen paard te rijden en tegelijkertijd foto’s te nemen.
En ook een dutje doen is geen enkel probleem: het paard weet het altijd beter dan zijn luie berijder en zorgt ervoor dat je veilig op je bestemming aankomt. Als je een pack horse leidt, kan het soms wel eens misgaan…
Zo ook in dit verhaal dat Wesson me vertelde: Wesson’s vader Corey was op zijn gemakje op weg naar Greg’s basiskamp toen hij in slaap sukkelde. Enkele minuten later werd hij ruw uit zijn slaap geschud door zijn vrouw, Pam, die hem iets toeschreeuwde. “What?” brulde een nog slaapdronken Corey. “Where are your pack horses?” vroeg Pam. “They are right … behind … me …”. Kijkt om en ziet: geen pakpaarden. Corey had de lead rope losgelaten en de paarden waren braaf het pad ingeslagen naar Corey’s kamp in Vimey. Enkele minuten laten vonden ze de paarden terug die nog braaf, zich van geen kwaad bewust, voortsjokten op weg naar de plek waar ze normaal afgezadeld worden… :-).
Dagindeling
Maar goed, terug naar de trail rides dichterbij huis. De dag bestond dan uit het vangen, poetsen en zadelen van de paarden. De gasten, meestal Canadezen uit de regio Edmonton krijgen een korte uitleg over hoe ze het paard moeten “besturen”, hun stijgbeugels worden op maat gemaakt en off we go.
In het begin nam ik altijd de achterhoede voor mijn rekening om een oogje in het zeil te houden om ervoor te zorgen dat de gasten – over de paarden moet je je geen zorgen maken – niets doms doen. Om het met Greg’s woorden te zeggen: “All people bring us joy: some when they come, some when they go.”
Sporen lezen
Tegen het einde van de zomer kende ik eindelijk de trails en nam ik helemaal alleen enkele ritten voor mijn rekening: een super gevoel! Sporen lezen is echter niet mijn sterkste kant: het kostte me ongeveer 8 ritten naar het basiskamp in de bergen vooraleer ik eindelijk de weg kende.
Greg – sarcastisch als hij is – liet me dan leiden om ongeveer 10 keer met veel plezier te brullen: “You’re getting us lo-ost. Just look at the tracks. Tracks tell no lies, rivers tell no truths.” Jaja, dat is allemaal goed en wel, maar hoe kan je sporen zien op een oever bezaaid met rotsen zo groot als tennisballen? Uitindelijk slaagde ik er wel in: tijdens de laatste ritten reed ik niet meer verloren en nam ik zelfs een ritje voor mijn rekening in de backcountry om onze gaste Cathy het adembenemende uitzicht vanop de Graves Flats op de ruige bergkammen te tonen.
Greg’s vuistregel voor het oversteken van rivieren is: “only cross when you can count the rocks on the bottom”. Dit werkte tegen het einde van de zomer. In de begin van de zomer kreeg ik nog herhaaldelijk natte voeten. In juni moest Greg met een aantal gasten zelfs de nacht doorbrengen op een rantsoen van 3 aardappelen omdat het te gevaarlijk was om de rivier over te steken… Tip van de dag: wees steeds voorbereid in de bergen. Met een Bic aansteker kom je doorheen het ganse land én het kan het verschil betekenen tussen leven en dood. Net zoals een zakmes om touwen mee door te snijden.
Kinderritjes
In juli verzorgden we elke maandag ritten voor de mentaal gehandicapte kinderen in het Gold Eye centrum. Om half zes opstaan, ontbijten, 12 paarden vangen, poetsen en zadelen. Paarden in de trailer duwen. Het laatste paard is een paard met veel zelfvertrouwen dat hoog in de rang staat en de andere paarden doet opschuiven. “See, there’s room for 3 more.” 🙂 Zucht…
Tijdens die ochtendlijke ritten zagen we 2 weken op rij de zwarte kudde wilde paarden, alsook een statig wapitihert, verscholen in het struikgewas. Elke week was er een andere leeftijdsgroep aan de beurt, gaande van 8 tot 18. De kinderen werden opgesplitst in 4 groepen, die elk een rit maakten van een uur, over een zeer eenvoudig en veilig pad. Deze kinderen deden het soms zelfs beter dan de “normale” kinderen, waarvan we ook een aantal groepen hadden. Het was dan ook heel leuk om te horen dat het paardrijden steeds het hoogtepunt van de week was.
