Naarmate het bij onze vrienden, kennissen, collega’s en familieleden bekend raakt dat we naar Canada gaan emigreren zien we bij meer en meer mensen een lampje aangaan. Hmm, naar Canada emigreren, veel plaats, mooie natuur, goedbetaalde jobs, nou, dat doen we ook wel even!
Aan al deze mensen zou ik de raad willen geven: bezint eer ge begint. Wij zitten nu reeds een kleine 2 jaar in de rollercoaster van documenten verzamelen, gespannen afwachten, gefrustreerd geraken over de inefficiëntie van lokale overheden, postbedrijven, documenten de hele wereld rondsturen, enz.
Wat zijn we blij dat we nog altijd dromen van die prairies, van die bergen, van die foothills die het Albertaanse landschap vormen waarvan we deel willen uitmaken. Iets wat iemand die in een opwelling of uit financiële overwegingen beslist om dit avontuur in te duiken niet lang zal zeggen.
Wat zijn we blij dat we als een goed geoliede machine kunnen samenwerken, dat we stilzwijgend de ontelbare taakjes die gedaan moeten worden voor onze rekening nemen, en dat we er kunnen zijn voor de ander als deze even een dipje heeft (gelukkig nooit tegelijkertijd).
Wat zijn we blij dat we beiden goed opgeleid zijn en goed Engels spreken, zodat we ons niet laten afschrikken door de ontelbare documenten die verzameld moeten worden en keer op keer moeten aangeleverd worden of de verhalen en noodkreten die op internetfora de ronde doen.
Kortom, emigreren doe je niet op 1, 2, 3. Bereid je goed voor, verzamel informatie over de kwalificatievereisten, bezoek de provincie waar je wil gaan wonen, bouw een network op. En als je er echt voor wil gaan, laat je dan vooral niet ontmoedigen door bovengenoemde vrienden, kennissen, collega’s en familieleden die de zekerheid van de Belgische kerktoren verkiezen.
