Nog een kleine 4 maanden en dan stappen we het vliegtuig op, op weg naar ons nieuwe leven in Canada. Ondertussen hebben we ons grote nieuws aan de meeste van onze vrienden en kennissen verteld. Ons hoofd is gevuld met lijstjes, van alle zaken die we zullen moeten doen van zodra we in Canada aankomen, van alle zaken die we hier nog moeten afsluiten. Mijn hoofd loopt over van alle dingen die we nog moeten doen, zeker omdat het voor veel zaken eenvoudigweg nog te vroeg is.
Hellos …
Wat hebben we dan al wel gedaan? We hebben onze werkgevers op de hoogte gebracht – big girl panties! – Ok, ik geef het toe: het waren eerder little girl panties. We hebben onze lieve collega’s op de hoogte gebracht van onze beslissing – jaarvoorraad zakdoeken = besteld. Ik heb een basis cv en cover letter opgesteld naar Canadees formaat en we zijn (bijna) in de running voor een eerste voorlopig appartementje.
We zijn beiden onze netwerk skills aan het oefenen en langs overal vallen mensen uit de lucht die toevallig iemand kennen in Edmonton en ons hun contactgegevens wel willen bezorgen. Zo ontmoetten we op een rommelmarkt in een klein boerendorp – in een poging om van onze laatste (ok, mijn laatste) rommel af te raken – toevallig een vrouw uit Nova Scotia die toevallig een dochter heeft in Edmonton. Wat is de wereld toch klein! Verder heb ik onder het motto baat het niet dan schaadt het niet alle Canadezen met wie ik professioneel heb samengewerkt toegevoegd op LinkedIn. Samengevat: ons hoofd loopt over van alle to dos.
… and goodbyes
Tegelijkertijd heb ik echer ook heel sterk het gevoel dat ik extra moet genieten van alle dingen die er in Canada niet meer zullen zijn, van iedereen die we zullen missen. Mijn collega’s ken ik nog maar 2 jaar en ik weet dat ik in Canada ook leuke nieuwe collega’s zal leren kennen, maar toch valt de wetenschap dat ik ze vanaf januari zal moeten missen me zwaar. I love you forever girls! Ook aan het afscheid van vrienden en familie wil ik liever nog niet denken. En aan het (voorlopige) afscheid van mijn paard al helemaal niet. De tranen komen me in de ogen bij de gedachte alleen al. Ik kijk heel erg uit naar ons nieuwe leven in Canada, maar heb het ook heel moeilijk met het afsluiten van mijn leven in Belgie.
Deze 4 maanden zullen veel te snel om zijn, maar toch kijk ik uit naar het moment dat we zullen aankomen in Canada (vliegtuigtickets moeten we ook nog boeken, blijkbaar gaat er misschien nog een vulkaan uitbarsten op ijsland, dus toch maar nog even wachten) en we kunnen beginnen aan ons verdere leven samen.
