Na jaren van dromen en plannen was het dan zover: op 30 december 2016 vertrokken we op het avontuur van ons leven. Na weken van noeste arbeid om al onze bezittingen in zo weinig mogelijk dozen ingepakt te krijgen, van afscheid nemen van onze vrienden en familie, van alle administratieve rompslomp die erbij komt kijken als je België definitief wil verlaten (de dame van het OZ heeft me 2 keer gevraagd of ik mijn aansluiting wel ECHT wou stopzetten) was het dan eindelijk zover: om 12:50 uur vertrok onze vlucht naar Canada. Er was geen vulkaan uitgebarsten in IJsland, de luchthaven stond er nog en we waren niet last minute ziek geworden: we zouden erin slagen om voor de vervaldatum van onze confirmation of permanent residence op 5 januari 2017 in Canada aan te komen! Via een tussenstop in Reykjavik zouden we om 16:45 lokale tijd in Edmonton landen.
Bye, bye eclairs
Nadat Rik nog een laatste eclair had gegeten en we alvast afscheid hadden genomen van papa was het op naar de luchthaven van Zaventem. Daar aangekomen bleek nog maar eens dat we normaal nooit met zoveel bagage reizen afgaande op het gesukkel van mama en mezelf om de handrem van de bagagekarretjes te krijgen.
In de bagagehal aangekomen besloten we onze bagage voor de zekerheid toch nog maar eens te wegen. Na 1 euro ingeworpen te hebben in de bagageweegschaal worpen we elkaar (vooral ik dan) vertwijfelde blikken toe: ‘zou de weegschaal kapot zijn? Dit KAN toch niet?’. 27 kilo. Optimistisch als ik ben probeerde ik nog voor te stellen om wat bagage te verwisselen tussen de rest van onze 3 valiezen van 23 (of 24) kilo en 2 stukken handbagage. Al snel bleek echter dat het een hopeloze zaak was en we legden er ons maar bij neer dat we de extra bagage kost zouden moeten betalen.
Weegschaal kapot
Op naar de incheckbalie. Subtiel valies op de band zetten (Rik zet de zwaarste er natuurlijk eerste op… Zeer subtiel). Tralalalala… 27 kilo. De weegschaal was dus toch niet kapot (die bij ons thuis duidelijk wel). Vermanende stem van de mevrouw achter de balie: ‘ja, 27 kilo dat is precies wat te veel hé’. Schuldbewust geknikt en uitgelegd dat de valies thuis 24 kilo woog en of het gewicht misschien verdeeld kan worden over onze andere bagage? Hopeloze zaak, aangezien die ook allemaal te zwaar waren. En wij wegen ook allebei geen 100 kilo, misschien kan dat meetellen? Na nog eens streng gekeken te hebben besloot onze nieuwe beste vriendin het toch door de vingers te zien met als mededeling dat dit in het terugkomen niet meer mocht gebeuren. Uitgelegd dat dat geen probleem ging zijn aangezien we als alles goed gaat permanent gingen verhuizen, waarop de vriendelijke dame ons veel succes wenste. Echt super lief en ik beloof het: ik zal mijn leven beteren.
Big girl panties
Nu deze horde genomen was hadden we nog even tijd om de stress weg te drinken met een Starbucks koffie en om afscheid te nemen van mama en Stef en Alicja, schoonbroer en schoonzus die speciaal vanuit Aarlen afgekomen waren om ons uit te wuiven. Na een laatste dikke knuffel en geen traantjes was het dan zover: Rik en ik gingen door te poortjes en zagen onze zwaaiende familie steeds kleiner worden. Vanaf nu was het wachten geblazen. Wachten op onze vlucht naar Reykjavik die een half uur te laat was en vervolgens in Reykjavik nog eens wachten op onze vlucht naar Edmonton die door het slechte weer boven de UK een paar uur te laat was. Gelukkig kon Barbro, de host van de AirBnB die we geboekt hadden, ons nog steeds komen halen wat ons een taxirit van 50 dollar uitspaarde.
Het is officieel!
Na een lange reis zagen we dan eindelijk her en der verspreid wat verdwaalde lichtjes opdoemen onder ons, uiteindelijk gevolgd door een metropool van licht: we zijn er! De rij voor de douane was door het late uur niet meer zo lang en we konden vlot doorstromen. De dame verwees ons door naar de dienst immigratie en nadat we al onze koffers uiteindelijk van de bagageband hadden geplukt konden we koers zetten naar het immigratiebureau waar iemand het licht had aangeknipt en de deur had opengezet (duidelijk niemand emigreert naar Edmonton). De man achter de balie stelde ons wat vragen om onze identiteit te bevestigen en dan was het zover: onze confirmation of permanent residence brief was afgestempeld. Onze status in Canada was officieel. Het hele gebaar leek bijna te gemakkelijk, een anticlimax na al die moeite die we ervoor hadden moeten doen.
Op naar de AirBnB
Op naar Barbro die met haar jeep al klaarstond om ons naar ons (haar) AirBnB huisje te brengen. Tijdens de rit merkten we op dat er minder sneeuw lag dan we verwacht hadden en dat het met de kou ook wel leek mee te vallen. Little did we know dat de temperatuur de dagen erna ging zakken tot -25 (long johns here we come).
Nadat we onze bagage afgezet hadden, gaf Barbro ons zelfs nog een lift naar de Superstore zodat we toch al wat eten konden inslaan en we de ochtend erna ontbijt hadden (hoewel we indien nodig nog wel wat zaken hadden kunnen bijeenschrapen in haar super uitgeruste keuken waar de basisdingen aanwezig waren en gebruikt mochten worden). Moe en overweldigd dwaalden we rond in de Superstore. Rik die alles wou bekijken en die ik al beteuterd zag kijken bij het gebrek aan verse groenten/propere winkel en ik die de meeste merken en producten nog kende en gewoon snel boodschappen wou doen zodat we konden gaan slapen (ondertussen was het 9 uur ’s avonds Canadese tijd).
Edit: ondertussen heeft Rik de leuke supermarkten ontdekt waar ze alles hebben dat aan onze Belgische normen voldoet en weet hij waar ze van alles het lekkerste/goedkoopste hebben. Mijn mannetje 🙂 …
Canadese gastvrijheid
Op naar ‘huis’ dus en als kers op de taart bood Barbro ons zelfs aan om haar auto te gebruiken tot we er zelf een gevonden hadden, aangezien ze zelf voor 3 maanden naar zonnigere oorden ging vertrekken. Super lief, want car is hier echt wel king en supermarkten zijn hier niet op wandelafstand zoals in België. Of ze zijn er wel, maar dan is het de nachtwinkel variant waar ze alleen rommel verkopen, niet wat we nodig hadden bij deze temperaturen.
Conclusie: het feit dat we niet geboekt hebben bij de meneer die half Edmonton bezit (zie mijn eerdere post) en die het waarschijnlijk allemaal geen moer kon schelen heeft zijn vruchten afgeworpen. Nadat we de noodzakelijke dingen opgevist hadden uit onze bagage was het tijd om te gaan slapen: onze eerste nacht op Canadese bodem. Met een extra dikke knuffel vielen we in slaap.
